• TERAPIA PEDAGOGICZNA
• TERAPIA TAKTYLNA, USTNO-TWARZOWA, CZASZKOWO- KRZYŻOWA, INTEGRACJA ODRUCHÓW POSTURALNYCH I DYNAMICZNYCH
• ZAJĘCIA SOCJOTERAPEUTYCZNE
• KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA
  

⇒ TERAPIA PEDAGOGICZNA

   Zajęcia „Terapia pedagogiczna i terapia logopedyczna” prowadzone są w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej zorganizowanej przez gimnazjum. Na terapię pedagogiczną uczęszczają uczniowie z zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej, percepcji wzrokowej, analizy i syntezy wzrokowej, z zaburzeniami pamięci wzrokowej i słuchowej, z obniżoną sprawnością grafomotoryczną, oraz popełniający błędy ortograficzne czyli uczniowie z dysleksją, dysgrafią i dysortografią.
   W terapii logopedycznej biorą udział uczniowie z zaburzoną płynnością mowy, z ubogim słownictwem, z zaburzonym słuchem fonologicznym artykulacyjnego.
   Zajęcia odbywają się raz w tygodniu i trwają godzinę.

⇒ TERAPIA TAKTYLNA, USTNO-TWARZOWA, CZASZKOWO- KRZYŻOWA, INTEGRACJA ODRUCHÓW POSTURALNYCH I DYNAMICZNYCH

   Odruch – to reakcja ciała, powstająca w odpowiedzi na dotyk, światło, dźwięk, zmianę położenia Dziecko rodzi się z kompleksem odruchów.
Odruchy wrodzone stanowią ogólna zdolność organizmu do reagowania na bodźce. Są dane nam od natury. Pozwalają przetrwać. Pozwalają dziecku przystosować się w naturalny sposób do środowiska, które będzie je otaczało poza łonem matki .
     Z różnych powodów także życiowych w wyniku urazu, stresu w życiu płodowym, w czasie porodu lub pierwszych dniach życia może dojść do niewykształcenia się odruchu, nie zostanie on zintegrowany z całym układem – systemem ruchowym. Niezintegrowane odruchy zakłócają racjonalne myślenie i posługiwaniu się wiedzą. Wpływają też na emocje.
     Program Neurosensomotorycznej Integracji Schematów Odruchów dr S. Masgutowej jest skierowany do osób z :

– dysleksją, dysgrafią , dysortografią,

– problemami z koncentracją,

– z upośledzeniem umysłowym,

– autyzmem, Zespołem Aspergera,

– lękami,

– problemami zachowania.

Gwarantuje prawidłowy rozwój ruchowy, intelektualny i emocjonalny.

Terapia taktylna

Twórcą koncepcji „ Neurokinezjologicznej Terapii Taktylnej” jest dr. Swietłana Masgutowa.
Nazwa „Neurokinezjologicznej Terapii Taktylnej” pochodzi od łacińskich słów „tactillis” (dotykowy). „neurosis” (układ nerwowy), „kinesis” (ruch) i „logos” (nauka), co w konsekwencji oznacza stymulację zmysłu dotykowego poprzez wykorzystanie neurologicznych zasobów aktywności ruchowej organizmu.

Terapia Taktylna składa się z dwóch aspektów :

1) pierwszy to praca ze zmysłem dotyku, podczas którego następuje stymulacja receptorów znajdujących się w skórze zgodnie z ich funkcjami m. in. ze wzrostem skóry, strukturą mięśniową i kostną ciała.

2) drugi skierowany jest na optymalizację funkcjonowania układu nerwowego a przede wszystkim na rozwój sieci połączeń między komórkami nerwowymi .

Dotyk – jako podstawowa technika tej terapii zgodnie z badaniami naukowymi wpływa pozytywnie na rozwój funkcji półkul mózgowych, kory mózgowej, śródmózgowia i tylnych partii mózgu.

Pośrednio Terapia Taktylna stymuluje układ hormonalny.

Program Terapii Taktylnej skierowany jest do osób z:

– dysleksją, dysgrafią , dysortografią,

– problemami z koncentracją,

– z upośledzeniem umysłowym,

– autyzmem, Zespołem Aspergera, mutyzmem,

– lękami

– narażonych na długotrwały stres,

– problemami zachowania.

TERAPIA USTNO – TWARZOWA
WG DR SWIETŁANY MASGUTOWEJ I DR ANNY REGNER

Obszar ustno-twarzowy jest integralną częścią naszego ciała, który pracuje bardzo aktywnie

i bierze udział w wielu złożonych funkcjach, takich jak: oddychanie, ssanie, żucie, (mowa), emocjonalna ekspresja, percepcja wzrokowo-słuchowa.

Odruchy twarzy pomagają w aktywizacji mechanizmów i procesów:

• obronnych, dających poczucie bezpieczeństwa i komfortu,
• rozwojowych, które pomagają w kształtowaniu schematów ruchowych twarzy oraz w pracy narządów mowy.

Ograniczenie w możliwości porozumiewania się językowego-słownego wiąże się najczęściej

z utrudnieniami o podłożu fizjologiczno-anatomicznym, psychicznym lub społecznym. Odpowiednio wczesne objęcie opieką terapeutyczną dziecka pozwala zapobiec rozwijaniu się lub pogłębianiu deficytów twarzy i narządów mowy.

Terapia ustno – twarzowa polecana jest osobom z:

– problemami z wymową,

– jąkaniem,

– ograniczeniem, lub brakiem mimiki twarzy.

Źródło:

1. S. Masgutowa, N.Akhmatowa „Integracja odruchów dynamicznych i posturalnych  z   układem ruchowym całego ciała”.

2. S. Masgutowa „Neurokinezjologiczna terapia taktylna”.
3. S. Masgutowa, A. Regner „Rozwój mowy dziecka w świetle integracji sensomotorycznej”.
4. http://spes-bydgoszcz.com.pl/

TERAPIA CZASZKOWO – KRZYŻOWA

Koncepcja terapii powstała na bazie znajomości anatomii i fizjologii człowieka. W ciele człowieka występują trzy rytmy fizjologiczne: rytm bicia serca, rytm oddechowy i rytm tętnienia płynu mózgowo – rdzeniowego. Terapia Czaszkowo – Krzyżowa stosowana jest w celu normalizacji ostatniego z tych rytmów.

Terapeuta pracuje dotykiem. Subtelne techniki manipulacji w obrębie czaszki, miednicy, przepony, klatki piersiowej i kości krzyżowej rozluźniają struktury łączno – tkankowe

i normalizują przepływ płynów. Terapia ma korzystny wpływ na :

– układ nerwowy,

– układ mięśniowo – kostny,

– krążenia,

– limfatyczny,

– endokrynny,

– oddechowy.

Pomaga przy kłopotach:

– z koncentracją,

– z nadpobudliwością u dzieci i dorosłych,

– z dysleksją,

– z przyswajaniem wiedzy,

– w stresie, a także w psychozach, zaburzeniach osobowości, autyzmie, bólach głowy, zapaleniach uszu, wadach wymowy, zgrzytaniu zębami, po urazach odgięciowych kręgosłupa i wybiciach żuchwy.

            W roku szkolnym 2012/2013 terapia czaszkowo – krzyżowa została zgłoszona przez Gimnazjum im. Jana Dobrogosta Krasińskiego jako innowacja pedagogiczna.

Źródło: „Terapia czaszkowo – krzyżowa”, B. Przyjemska.

⇒ ZAJĘCIA SOCJOTERAPEUTYCZNE

Zajęcia socjoterapeutyczne są formą pomocy psychologicznej adresowaną do dzieci i młodych ludzi w okresie dorastania, borykających się z problemami osobistymi.

W obszarze oddziaływań socjoterapeutycznych pozostają dzieci z nadpobudliwością, agresją, zahamowaniem, niską samooceną, nieśmiałe. Zadaniem socjoterapii jest wspomaganie dzieci i młodzieży w rozwoju i pojmowaniu rzeczywistości poprzez realizację celów rozwojowych, edukacyjnych i terapeutycznych.
Cele rozwojowe socjoterapii dotyczą głównie:

• poznania samego siebie, swoich mocnych i słabych stron;
• budowania poczucia własnej wartości;
• doskonalenia umiejętności zachowań asertywnych;
• kształtowania inteligencji emocjonalnej (rozpoznawanie, nazywanie emocji i uczuć).

Cele edukacyjne wspomagają proces nabywania wiedzy o samym sobie i o innych ludziach oraz proces rozumienia świata społecznego.

Cele edukacyjne dotyczą:

• przełamywania nieśmiałości i nawiązywania kontaktów;
• umiejętności wyrażania swoich uczuć;
• umiejętności wytyczania celu;
• umiejętności podejmowania samodzielnych decyzji i brania za nie odpowiedzialności;
• uczenia tolerancji i akceptacji drugiego człowieka;
• uczenia współpracy i współdziałania.

Istota socjoterapii polega głównie na realizacji celów terapeutycznych, czyli organizowaniu takich sytuacji społecznych podczas spotkań, które dostarczą uczestnikom zajęć doświadczeń korekcyjnych, przeciwstawnych doznanym urazom oraz sprzyjać będą odreagowaniu napięć emocjonalnych i posłużą uczeniu się nowych umiejętności społecznie aprobowanych.

Cele terapeutyczne dotyczą:

• odreagowania emocji;
• rozwiązywania problemów, trudnych sytuacji;
• lepszego zrozumienia ludzkich zachowań;
• otrzymywania wsparcia od grupy;
• przyjmowania i dawania informacji zwrotnych.

W socjoterapii stosuje się wiele metod i technik pracy. Do najczęściej wykorzystywanych należą: rundka w kręgu, „burza mózgów”, uzupełnianie zdań, techniki plastyczne, śpiew i muzykowanie, psychogimnastyka, praca w parach lub małych grupach, gry i zabawy, inscenizacje i odgrywanie scenek (psychodrama), relaksacja, wizualizacja.

⇒ KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA

Kinezjologia edukacyjna, inaczej zwana gimnastyką umysłu, oznacza naukę o ruchu (z greckiego kinesis – ruch, logos – nauka). Dokładniej – jest to nauka zajmująca się ruchem i jego wpływem na uczenie się. Wykorzystuje wzajemne zależności rozwoju fizycznego, emocjonalnego i intelektualnego. Natomiast edukacja (z łacińskiego educare – wychowywać, kształcić), co w danym kierunku oznacza poszukiwanie przez człowieka wiedzy o sobie, o wewnętrznych przeszkodach na drodze do rozwoju. Kinezjologia edukacyjna jest metodą wspierania naturalnego rozwoju człowieka, bez względu na jego wiek, poprzez różne specjalistyczne ćwiczenia ruchowe.

Cele metody kinezjologii edukacyjnej:

– aktywizacja mechanizmów naturalnego rozwoju,

– integracja funkcji półkul mózgowych,

– rozwój ruchowy, emocjonalny i intelektualny,

– zrozumienie psychologicznych i fizjologicznych reakcji organizmu na

krótkotrwały i bardzo intensywny wysiłek fizyczny

Zadania

– wspieranie naturalnego rozwoju ucznia,

– stymulowanie uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych,

– wprowadzanie ciała i umysłu w stan optymalny do przyswajania wiedzy, równoważąc wymiar lateralności, koncentracji i stabilności,

– poprawianie koncentracji na wykonywanych zadaniach,

– poprawianie koordynacji wzrokowo-ruchowej,

– poprawianie oddychania,

– zwiększanie zdolności manualnych,

– uaktywnianie lewej półkuli mózgu, odpowiedzialnej za umiejętności,

– synchronizowanie współpracy obu półkul mózgowych,

– usuwanie zmęczenia, pomoc w łagodzeniu stresów.